Φ.Κ. ΣΩΤΗΡΟΣ 2023-2024 ΘΕΜΑ 3.

Φ. Κ. Σωτῆρος 2023-2024 ΘΕΜΑ 3ο
«Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοί παρακληθήσονται». (Ματθ. ε΄ 4)
1. Ἡ κατά Θεόν λύπη. α) Ὁ ἐγωισμός ὁδηγεῖ στήν λύπη· σ' ἐκείνη τήν λύπη πού δέν εἶναι κατά Θεόν. Ἡ κατά Θεόν λύπη ὁδηγεῖ στή μετάνοια. Ἡ μή κατά Θεόν λύπη ὁδηγεῖ στήν ἀπελπισία. (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)
β) Ἄν λυπᾶται κάποιος ἀπό καθαρό φιλότιμο γιά τήν πτώση του, γιατί στενοχώρησε τόν Χριστό, νιώθει μέσα του ἕνα γλυκό πόνο, γιατί ὁ Θεός σκορπᾶ στήν ψυχή του γλυκύτητα, τήν Θεία παρηγοριά. Αὐτή ἡ λύπη εἶναι κατά Θεόν. Ἐνῶ, ὅταν κανείς νιώθει συνεχή λύπη μέ ἄγχος καί ἀπελπισία, πρέπει νά καταλάβει, ὅτι αὐτή ἡ λύπη δέν εἶναι κατά Θεόν. Ἡ κατά Θεόν λύπη εἶναι χαρά πνευματική καί φέρνει στήν ψυχή παρηγοριά, ἐνῶ ἡ λύπη πού δέν εἶναι κατά Θεόν φέρνει ἄγχος καί ἀδιέξοδο. (Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης)
γ) Ἡ λύπη, πού γεννᾶ χαρά, εἶναι ἀπό τόν Θεό. Ἡ λύπη πού γεννᾶ μελαγχολία καί ἀπόγνωση, εἶναι τοῦ σατανά. Καί ὅταν ὁ σατανάς σοῦ φέρνει ἐκείνη τή λύπη τῆς ἀπόγνωσης, νά φροντίζεις νά ψάλλεις, νά προσεύχεσαι, νά τή διώχνεις... (Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης)
2. Ὁ ἅγιος Συμεών, ὀ Νέος Θεολόγος γράφει: «Πρίν ἀπό τό πένθος γιά τόν Θεό, εἶναι ἡ ταπείνωση, κ' ὕστερ' ἀπό αὐτό ἀκολουθεῖ χαρά κ' εὐφροσύνη ἀνέκφραστη. Καί γύρω στήν ταπείνωση πού γίνεται γιά τόν Θεό, φυτρώνει ἡ ἐλπίδα τῆς σωτηρίας … Ὅσο κατεβαίνει κανένας σέ βάθος ταπείνωσης καί καταδικάζει καί κρίνει τόν ἑαυτό του γιά ἀνάξιο νά σωθῆ, τόσο πικραίνεται καί βγάζει πηγές ἀπό δάκρυα, καί κατ' ἀναλογία μέ τά δάκρυα καί μέ τή θλίψη του ἀναβρύζει στήν καρδιά του ἡ πνευματική χαρά, καί μαζί μ' αὐτή ἀναβρύζει κι' ἡ ἐλπίδα, καί μεγαλώνει μαζί της καί δίνει τήν πληροφορία τῆς σωτηρίας βεβαιότερη».
3. Ἔχω πατέρα. Μετά τήν ἐκδημία τοῦ ἀειμνήστου π. Λεωνίδου Διαμαντόπουλου μαζί μέ τά πολλά συλλυπητήρια γράμματα πού ἔφθασαν στήν Ἀδελφὀτητα ἦρθε καί ἕνα ἀνώνυμο. Τό ἔγραψε κάποιος ὁ ὁποῖος ἔλεγε, «ἐπιτρέψτε μου νά μείνω στήν ἀνωνυμία». Ὑπέγραφε Κ.Ι.Β. Ἐγώ εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος, ἔγραφε στό γράμμα του, πού δέν ἤξερα τόν Θεό. Πέρασα τόσες περιπέτειες στή ζωή μου. χτυπήθηκα τόσο πολύ, πού γιά μένα δέν ἔμενε ἄλλη λύση παρά οἱ γραμμές τοῦ τραίνου. Σκεπτόμουνα σοβαρά ἐκεῖ νά λύσω τά προβλήματά μου. Κάποιος μοῦ εἶπε πήγαινε σ’αὐτόν τόν πνευματικό, στόν π. Λεωνίδα. Καί πῆγα. Μπῆκα στό ἐξομολογητήριο. Κάθισα. Δέν μποροῦσα νά μιλήσω. Δέν μποροῦσα νά ἀρχίσω.
-Πές μου, παιδί μου, τί ἔχεις; Δυσκολευόμουν.
-Πές μου, παιδί μου, τί ἔχεις;
Ἄρχισα νά τοῦ μιλῶ. Μέ τό πού τοῦ εἶπα τά πρῶτα προβλήματα, εἶδα ὅτι ἔτρεχαν δάκρυα ἀπό τά μάτια του. Δέν μοῦ μιλοῦσε ἔκλαιγε. Σηκώθηκα νά φύγω. Δέν μοῦ εἶπε τίποτε, παρά μόνο μία φράση.
- Παιδί μου, νά ξέρεις πώς ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς ὑπάρχει μιά πόρτα ἀνοιχτή γιά σένα. Ὅποτε θέλεις νά ἔρχεσαι. Ἔφυγα μέ τήν ἐκπληκτική καί πρωτόγνωρη γιά μένα αἴσθηση ὅτι βρῆκα πατέρα. Πίστευα ὅτι δέν ὑπῆρχε κανείς πού νά μ’ἀγαπάει στόν κόσμο, καί ἔβλεπα ἕναν ἄνθρωπο νά κλαίη γιά μένα. Καί ἔλεγα: Βρῆκα πατέρα πνευματικό, βρῆκα πατέρα τόν Θεό. Καί πῆγα καί ξαναπῆγα, καί ξέχασα τίς γραμμές τοῦ τραίνου. Καί βρῆκα τόν ἑαυτό μου. Δέν πρόλαβα νά τοῦ πῶ τό εὐχαριστῶ, διότι ἔφυγε ἀπό τόν κόσμο ξαφνικά. Γράφω τό εὐχαριστῶ μου σέ σᾶς.(Α΄Πανελλήνιο συνέδριο Χ. Α. σελ. 36)
4. Πραγματική μετάνοια : -Τόν εἶδες αὐτόν τόν ἄνθρωπο, πού βγῆκε τώρα ἀπό τό ἐξομολογητήριο; ρώτησε κάποτε ὁ Γέροντας (π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος ) ἕναν νεαρό.
- Ναί, τοῦ ἀπάντησε αὐτός. Μοῦ ἔκανε μάλιστα ἐντύπωση ἡ ὄλη του ἀναστροφή.
-Ἐμένα, συνέχισε ὁ γἐροντας, κάθε φορά πού ὲ ξομολογεῖται μέ δένει πάνω στήν καρέκλα, γιατί κάθε του ἐξαγόρευση εἶναι καί μιἀ σταλαγματιά δάκρυ. Καί κατἐχει ἀνώτατη κρατική θέση! Ἐγώ ἔχω τέτοια ταπείνωση; ( ὑποθῆκες Ζωῆς σ. 177)