Φ.Κ. ΣΩΤΗΡΟΣ 2023-2024 ΘΕΜΑ 6.

ΘΕΜΑ 6ο 2023-24 : «Ὅ,τι ἄν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε»
1ο Ἡ Κεχαριτωμένη ὅταν ἐκοιμήθη…οὔτε ἀπεμακρύνθη,οὔτε μᾶς ἐγκατέλειψε… Ἡ μεσιτεία της ἔχει μεγάλη δύναμη ἀφοῦ αὐτή μόνη ἀπό ὅλες τίς γυναῖκες ἔγινε ὁ ἀμόλυντος οἶκος τοῦ Παμβασιλέως καί ἐδάνεισε εἰς Αύτόν τήν σάρκα ». Ν.Βασιλειάδη, Σῶμα Χριστοῦ,σελ.210
2ο Γύναι: Ἦταν συνήθης στούς Ἑβραίους αὐτή ἡ προσφώνηση τῶν γυναικῶν καί τῶν μητέρων ἀκόμη . Δέν δηλώνει ἀποτομία ἤ αὐθάδεια. Φανερώνει ὅτι παρῆλθε ὁ καιρός πού ἀσκοῦσε ἡ Μητέρα Του ἐπ’αὐτοῦ ὁποιοδήποτε μητρικό κῦρος. ὭςΘεός δέν εἶχε μητέρα, ὡς ἄνθρωπος εἶχε. Τό θαῦμα θά τό ἐνεργοῦσε κατά τή θεία Του φύση κι ὄχι κατά τήν ἀνθρώπινη.ΥΠΟΜΝΗΜΑ στό κατά Ἰωάννην σελ.88
3ο Κάποτε πῆγα στό Τάχι, πάνω ἀπό τή Θήβα, μέ τόν πατέρα μου νά κάνουμε κάποια δουλειά. Εἴχαμε ἕνα ἀγρόκτημα….ἦρθε ἡ ὥρα νά φᾶμε. Κοντά στό χωράφι το διπλανό εἴχανε φυτέψει κουκιά. Ἐγώ εἶχα ἀρχίσει νά καλογερεύω τότε. Πῆγε ὁ πατέρας μου, ἔφερε τό ψωμί καί τίς ἐλιές, ἔκοψε μερικά κουκιά καί τά ‘φερε ἐκεῖ. Ἐγώ ἔτρωγα ψωμί καί ἐλιές, κουκιά δέν ἔτρωγα. -Γιατί δέν τρῶς κουκιά; - Ἐμ, τά κουκιά τά κλέψαμε. – Γι’ αὐτό δέν τρῶς; - Ναί, γι’ αὐτό.
(Συντροφιά μέ τόν ἅγιο Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη, Μητρ.Ἀργολίδος Νεκτάριος, σελ.38»)
4ο Δὲν σκοτώνω τὸ ἀγγελούδι μου. Ὁ Πέτρος καὶ ἡ Νίκη ζοῦσαν χαρούμενοι στήν οἰκογένειά τους. Ἀγαποῦσαν καὶ τὰ παιδιά. Ἕνα, δύο, τρία… πέντε παιδιά! Ὅταν γύριζε ἀπὸ τὴ δουλειά του ὁ Πέτρος, γινόταν πανηγύρι. Ἐκείνη τὴ βραδιὰ μαζεύτηκαν ὅπως κάθε βράδυ ὅλοι, εἶπαν τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ὅλοι μαζὶ καὶ ἔφαγαν χαρούμενοι τὸ φαγητό τους. Κι ἀφοῦ ἔβαλαν τὰ παιδιὰ νὰ κοιμηθοῦν, κάθισαν οἱ δυό τους νὰ τὰ ποῦν. –Ξέρεις, Νίκη, μᾶς ἀπολύουν. Κλείνει ἡ ἑταιρεία. –Τί νὰ γίνει! Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ὁ Θεός. Ἐγὼ δουλεύω σὲ δυὸ σπίτια καὶ πιστεύω θὰ τὰ φέρουμε βόλτα. Μὴν ἀπελπίζεσαι! –Μακάρι. Μὲ κεῖνον τὸν πόνο σου τί γίνεται; –Πῆγα στὸ γιατρό καὶ μοῦ ᾿πε ὅτι εἶμαι ἔγκυος, ἀλλ’ ἔχω σοβαρὸ πρόβλημα καὶ πρέπει νὰ κάνω ὁπωσδήποτε διακοπὴ κυήσεως, γιατὶ ἀλλιῶς κινδυνεύει ἡ ζωή μου.–Αὐτὸ μᾶς ἔλειπε! Καὶ τί ἀποφάσισες;–Θέλει καί ρώτημα; Νὰ σκοτώσω τὸ ἕκτο παιδί μου! Ποτέ! Ποτέ! Δὲν σκοτώνω τὸ ἀγγελούδι μου.–Μὰ κινδυνεύει ἡ ζωή σου! –Θὰ ρωτήσω τὸν ἐξομολόγο μας .–Κάνε ὅ,τι νομίζεις. Σκέψου ὅμως τί θὰ γίνουν τὰ πέντε παιδιά μας! –Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ὁ Θεός! Ὕστερα ἀπὸ λιγόμηνη ὑπομονὴ καὶ ἀναμονὴ καὶ ἀφοῦ ἄκουσε καρτερικὰ ἀρκετὰ εἰρωνικὰ σχόλια ἡ Νίκη, στὴν ὥρα του ἦρθε στὸν κόσμο ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Μαζί του ἐξαφανίσθηκε καὶ τὸ πρόβλημα, ποὺ ἦταν ἀπειλὴ θανάτου γιὰ τὴν πιστὴ μάνα. Ὁ γιατρὸς μιλοῦσε ἔκπληκτος γιὰ θαῦμα. Τὸ κοριτσάκι τους ἀποφάσισαν καὶ τὸ βάφτισαν σύντομα καὶ τὸ ὀνόμασαν Ζωή· γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅτι ἡ ὑπακοή τους στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀνέβλυσε μιὰ νέα ζωή. (Περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ» ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2015) 

5ο Ἡ ὑπακοή χαρίζει ἀμεριμνία, διότι ἡ μέριμνα εἶναι μιά πνευματική φυματίωση, πού σιγά–σιγά, δηλητηριάζει τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, καί σταδιακά φέρνει τό θάνατο. Ἡ ὑπακοή ταπεινώνει τόν ἄνθρωπο καί ἠ ταπείνωση ἐξουδετερώνει κάθε πειρασμική ἐνέργεια. Γι’ αὐτό ἡ ὑπακοή εἶναι πολύ χαριτωμένη ἀρετή. (π. Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης)
6ο. Στὸ Βράχο τῆς Ἱ. Μονῆς τοῦ Μεγάλου Μετεώρου, στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας «τῆς Μεσίτριας», φαίνεται ἡ Θεοτόκος νὰ εἶναι στραμμένη πρὸς τὸν Κύριο καὶ Υἱὸ της σὲ στάση δεήσεως, εὐλάβειας. Κρατεῖ στὸ χέρι της εἰλητάριο, στὸ ὁποῖο καταγράφεται ἕνας διάλογος μεταξὺ τῆς Παναγίας Μητέρας καὶ τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ λέει τὰ ἑξῆς:«- Δέξαι δέησιν τῆς μητρός σου, Οἰκτίρμον. – Τί, Μῆτερ, αἰτεῖς; – Τὴν βροτῶν σωτηρίαν. – Παρώργισάν με. – Συμπάθησον, Υἱέ μου. – Ἀλλ’ οὐκ ἐπιστρέφουσι. – Καὶ σῶσον χάριτι. – Ἕξουσι λύτρον. – Εὐχαριστῶ σοι, Λόγε». Ἀπό το διαδίκτυο
7ο . Παναγία Παραμυθία. Στίς ἀρχές τοῦ 14ου αἰ. στίς 21 Ἰανουαρίου, ὅταν τέλειωσε ὁ Ὄρθρος, οἱ Πατέρες τῆς Ἱ. Μονῆς Βατοπαιδίου ἀποσύρθηκαν στά κελλιά τους. Ὁ Ἡγούμενος παρέμεινε στό ναό, ἀφοσιωμένος στήν προσευχή του. Ξαφνικά ἄκουσε φωνή. Δέν τοῦ φαινόταν ἀνθρώπινη. Γεμάτος φόβο κατάλαβε ὅτι προερχόταν ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας: «Μήν ἀνοίξετε σήμερα τήν πύλη τῆς Μονῆς, ἀλλά ἀφοῦ ἀνεβεῖτε στά τείχη, νά διώξετε τούς πειρατές». Ἔκπληκτος προσήλωσε τά μάτια του στήν εἰκόνα κι ἀντίκρισε τό θαῦμα: Ἡ μορφή τῆς Παναγίας ἦταν ζωντανή. Τό Βρέφος Ἰησοῦς κίνησε τό δεξί Του χέρι κι ἔκλεισε τό στόμα τῆς Μητέρας Του. Μιά γλυκιά παιδική φωνή ἀκούστηκε νά τῆς λέει: «Μή, Μητέρα μου, μήν τούς τό λές. Ἄφησέ τους νά τιμωρηθοῦν ὅπως τούς ἀξίζει...». Ἡ Παναγία σήκωσε ἐλαφρά τό χέρι Της, συγκράτησε τό χεράκι Του, ἔκλινε λίγο πρός τά δεξιά τό πρόσωπό Της. Ἐπανέλαβε τά λόγια της καί πρόσθεσε: «...Καί νά μετανοήσετε, γιατί ὁ Υἱός μου εἶναι ὀργισμένος μαζί σας». Οἱ Πατέρες τῆς Μονῆς διαπίστωσαν ὅτι ἡ παράσταση τῆς εἰκόνας εἶχε μεταβληθεῖ. Ἡ μορφή τῆς Παναγίας εἶναι γεμάτη συμπάθεια καί μητρική στοργή. (Διαδίκτυο)