Φ.Κ. ΣΩΤΗΡΟΣ 2023-2024 ΘΕΜΑ 2.

ΘΕΜΑ 2ο Φ.Κ 2023-24 :
Ἀόρατοι σύμμαχοι στόν ἀγώνα μας.
1.Πῶς ὁ θεοσεβής Ἰούδας ἐμψυχώνει τόν στρατό του; 1ο Τούς καλεῖ νά ἐνθυμηθοῦν πῶς τούς ἐβοήθησε ὁ Θεός κατά το παρελθόν καί τούς βεβαιώνει πώς και τώρα δέ θά τούς ἐγκαταλείψει . 2ο Τούς ἀναγινώσκει χωρία ἀπό κείμενα τοῦ Νόμου καί τῶν προφητειῶν πού ἦταν σχετικά μέ τήν παροῦσα περίσταση. 3ο Τούς ὑπενθύμισε τήν ἀνειλικρίνεια και δολιότητα τῶν ἐχθρῶν γιά νά τούς καταστήσει πιό μαχητικούς. 4ο Τούς διηγήθηκε καί τήν πραγματικήν ὀπτασία τήν ὁποία εἶδε. Ἤξερε νά ὁμιλεῖ στό νοῦ καί στήν καρδιά τῶν στρατιωτῶν του.
2. Γιατί πολεμοῦσαν οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἰούδα; Ἡ θρησκεία καί ὁ Ναός τους κινδύνευαν. Δέν πολεμοῦσαν γιά χαμηλούς σκοπούς, ὠθούμενοι ἀπό ἐλατήρια ἐκδικήσεως ἤ ἀτομικοῦ συμφέροντος. Οὔτε κἄν γιά τίς οἰκογένειές τους,ἐμάχοντο κατά κύριον λόγον γιά τό σέμνωμά τους (τό ἱερό καύχημά τους),τό Ναό τους.
3. Πῶς πολέμησαν οἱ στρατιῶτες τοῦ Ἰούδα; Ὁ Ἰούδας γνώριζε ὅτι ἡ νίκη δέν κερδίζεται μέ τήν δύναμη τῶν ὄπλων,προσφέρεται στούς γενναίους καί εὐσεβεῖς ἀπό τόν Θεό ὅταν ἐκεῖνος κρίνει.Οἱ Ἰουδαῖοι πολεμοῦσαν μέ τά χέρια, μέ τήν καρδιά ὅμως προσεύχονταν στόν Θεό.( Ἡ Π. Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας, Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ»,τόμος 9ος σελ.530-532)
4.Πῶς οἱ Ἅγιοι γνωρίζουν τίς ἀνάγκες μας;
Τό Ἅγιο Πνεῦμα,πού εἶναι πανταχοῦ παρόν καί πού ὡς Θεός γνωρίζει τά πάντα, ἀποκαλύπτειστούς ἁγίους τά προβλήματά μας…τίς προσευχές και τά αἰτήματά μας προκειμένου καί αὐτοί ...νά συμπαρίστανται με τίς καθαρές προσευχές τους καί τίς προς Θεόν πρεσβεῖες τους. (Ἀρχιμ.’Αστερίου Χατζηνικολάου, «Ἡ κραυγή μου προς σέ ἐλθέτω» , Ἐκδόσεις «Ο ΣΩΤΗΡ» σελ.160-1)
5. Τί εἶναι τοῦτο τό «Τῇ Ὑπερμάχως»; –Ὤ, δάσκαλε! τοῦ φώναξε, ἔλα νά σέ κεράσω ἕνα ρακί. Δέν κάθισαν καλά-καλά στό τραπέζι (ἐποχή Χότζα στήν Ἀλβανία) κι ὁ Ἀλῆ ἔσκυψε συνωμοτικά πρός τό μέρος του ψιθυρίζοντας:
–Τί εἶναι τό «Τῇ Ὑπερμάχως», δάσκαλε; Ξαφνιάστηκε ὁ δάσκαλος. Δέν περίμενε τέτοια ἐρώτηση.
–Δάσκαλε, ξέρω ὅτι εἶσαι χριστιανός καί ξέρεις ὅτι εἶμαι μουσουλμάνος. Αὐτό τό «Τῇ Ὑπερμάχως» κάτι δικό σας εἶναι, εἶμαι σίγουρος. Κατατρόμαξε πάλι τό χωριό χθές. Τό «Τῇ Ὑπερμάχως» ἀντιβουίζει ἀπ’ τά βουνά. Κάθε χρόνο τήν ἴδια μέρα, τήν ἴδια ὥρα, ἀκούγεται αὐτή ἡ ψαλμουδιά. Τί εἶναι, πές μου, σέ παρακαλῶ.
Ἡ μάχη τῆς Νικολίτσας! σκέφτηκε ὁ δάσκαλος. Ἦταν παιδί τότε, τό 1940, ὅταν οἱ Ἕλληνες λευτέρωσαν τή Βόρειο Ἤπειρο...
Γιά νά μπορέσει νά πάρει τήν Κορυτσά ὁ ἑλληνικός στρατός, ἔπρεπε πρῶτα νά διώξει τούς Ἰταλούς ἀπό τά φυλάκιά τους πάνω στά βουνά, πού δέσποζαν γύρω ἀπ’ τήν πόλη. Κι ἐκεῖ, στό Μοράβα, πάνω ἀπ’ τή Νικολίτσα, τό βουνό ἦταν ἀπότομο, δέν μποροῦσε νά πλησιάσει κανείς, οἱ Ἰταλοί σέ ἔβλεπαν καί σέ χτυποῦσαν ἀπό μακριά.
Ἐκεῖνο τό ἀπόγευμα τοῦ Νοέμβρη, τό χιόνι πού ἔπεφτε πυκνό τίς τελευταῖες μέρες, εἶχε στρώσει τά πάντα. Οἱ Ἰταλοί ἔβλεπαν μέ τά κιάλια ἕναν βοσκό νά ὁδηγεῖ τά πρόβατά του μέσα στό χιόνι πάνω στό βουνό, πρός τήν μεριά τους κι ἀποροῦσαν: «ποῦ τά πάει τά πρόβατα τέτοια ὥρα μέσα στά χιόνια;» Ὅταν ὁ βοσκός πλησίασε ἀρκετά, πάγωσαν! Τά πρόβατα σηκώθηκαν στά δύο πόδια καί πέταξαν τίς προβιές. Ἦταν Ἕλληνες στρατιῶτες πού εἶχαν φορέσει τά πανωφόρια ἀνάποδα, ἀπ’ τήν πλευρά τῆς ἄσπρης μάλλινης ἐπένδυσης, καί σέρνονταν στό χιόνι. Κι ὁ «βοσκός» πέταξε τήν κάπα καί τήν γκλίτσα καί φάνηκαν τά διακριτικά του. Μαρμαρωμένοι ἄκουσαν τήν ἰαχή του νά σκίζει τόν ἀέρα: «Ὑπέρ πίστεως καί Πατρίδος, παιδιά μου! Ἀέρα!». Οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες ὅρμησαν μέ μιᾶς ψάλλοντας «Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια...» καί ἔδιωξαν τούς Ἰταλούς ἀπ’ τό Μοράβα.
Τί τοῦ λέει τώρα τοῦτος ὁ ὀθωμανός; Πῶς κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τήν ἴδια ὥρα, τά βουνά τῆς Νικολίτσας ἀντιλαλοῦν αὐτό τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ»;
–Μ’ ἀκοῦς, δάσκαλε; τόν συνέφερε ἡ φωνή τοῦ Ἀλῆ. Δέν θά σέ μαρτυρήσω. Μπέσα. Μονάχα πές μου, τί εἶναι τοῦτο τό «Τῇ Ὑπερμάχως» πού ἀντηχοῦνε τά βουνά;
–Προσευχή, εἶπε ὁ δάσκαλος συγκινημένος. Εὐχαριστήρια προσευχή στήν Παναγία μας, τήν Μητέρα τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς προστατεύει πάντα∙ καί βιάστηκε νά βγεῖ ἔξω...(Περιο. ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ, τεῦχος 791, 2011)
Καί τώρα πῶς νά γράψουμε ἐμεῖς οἱ σημερινοί τί εἶναι τοῦτο τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ», τό τροπάριο τῆς Ἐκκλησίας μας, … πού ἀντιλαλεῖ στήν ψυχή κάθε Ἕλληνα Χριστιανοῦ, ὅποιας ἐποχῆς καί ὅποιας ἡλικίας;
Γι’ αὐτό καί σήμερα, κι ἄν ὅλα τῆς πίστεώς μας τά περιφρονήσουν καί τά ξεριζώσουνε καί τά ἀπορρίψουν, τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ» δέν μποροῦνε νά τό σβήσουν, εἶναι γραμμένο ὁλόκληρο σέ κάθε αἱμάτινη σταλαγματιά τοῦ εἶναι μας. Καί αὐτή ἡ σταλαγματιά εἶναι ἀπό τό ἴδιο αἷμα, πού πότισε τό Μοράβα καί ἀντιβουίζει κάθε χρόνο στά βουνά τήν ἴδια μέρα καί τήν ἴδια ὥρα, μέχρι σήμερα, τό ἴδιο τοῦτο «Τῇ Ὑπερμάχως»!
Ὁ δάσκαλος βγαίνοντας μέ δάκρυα ἀπό τό καφενεῖο ἐκεῖνο τό βράδυ, τή μαρτυρική γιά τούς Ἕλληνες ἐποχή τοῦ Χότζα (1944-1985), ζήτησε ἀπό τήν Παναγία ν’ ἀξιωθεῖ νά ψάλει στήν ἐρειπωμένη ἐκκλησία τῆς Νικολίτσας τό «Τῇ Ὑπερμάχῳ». Καί ἡ Παναγία τοῦ τό χάρισε λίγα χρόνια ἀργότερα, στά 1990.
Περιοδικὀ.«Πρός τή ΝΙΚΗ», Μάρτιος 2018