Φ.Κ. ΣΩΤΗΡΟΣ 2023-2024 ΘΕΜΑ 8.

 ΘΕΜΑ 8ο Φ.ΚΥΚΛΟΙ 2023-24: Σήμερα λειτουργηθήκαμε!
1. Καί Τοῦρκος καί Ἅγιος. Ζοῦσε τόν 17ο αἰ. στήν Κων/πολη κι ἦταν ἀρχιγραμματέας τοῦ Σουλτάνου, ὁ Ἀχμέτ. Ἄρχοντας πού εἶχε στήν ὑπηρεσία του δύο δοῦλες, Ὀρθόδοξες Ρωσίδες. Ἦταν γυναῖκες θεοφοβούμενες, κι ὀ Ἀχμέτ, πού εἶχε καλή καρδιά, τίς ἄφηνε νά πηγαίνουν τήν Κυριακή στήν Ἐκκλησία. Ὅταν ἐπέστρεφαν, καθώς μιλοῦσε μέ τή νεότερη, ἔνιωθε ὅτι εὐωδίαζε τό στόμα της. «Μά, τί τρῶς κι εὐωδιάζει ἔτσι;». «Τίποτα, ἀφέντη μου, ὅ,τι ἔφαγες κι ἐσύ... μόνο τό Ἀντίδωρο κι ὁ Ἁγιασμός... εἶναι τό διαφορετικό,ἐμεῖς λειτουργηθήκαμε σήμερα».
Ὁ Ἀχμέτ ἀποφάσισε νά πάει μόνος του νά δεῖ τί γίνεται στήν ἐκκλησία τῶν Χριστιανῶν. Φόρεσε ἁπλά ρωμέικα ροῦχα καί μπῆκε μέ χίλιες προφυλάξεις στόν Ναό. Στάθηκε σέ μιά γωνιά. Ἦταν ἡ ὥρα τῆς Μεγάλης Εἰσόδου καί εἶδε τόν Ἱερέα νά ἀνυψώνεται ἀπό τό δάπεδο μέσα σέ ὑπερκόσμιο φῶς καί νά μπαίνει στό Ἱερό. Ἀπό τό Δεσποτικό ὁ Πατριάρχης εὐλογοῦσε τόν λαό, κι ὁ ἀγαθός Τοῦρκος ἔβλεπε ἀπό τά δάχτυλά του νά ἐκπέμπονται δεσμίδες φωτός καί ἕνα γλυκό φῶς πού ἀκουμποῦσε σ’ ὅλων τά κεφάλια ἐκτός ἀπό τό δικό του. Πῆγε δεύτερη καί τρίτη φορά. Τό ἐμπιστεύθηκε στίς δυό δοῦλες, κι ἐκεῖνες τόν συνέδεσαν μέ τόν Ἱερέα. Ἀκολούθησε ἡ Κατήχηση καί ἡ Βάπτιση. Ἐξωτερικά ἔμενε ὁ ἄρχοντας Ἀχμέτ.
Κάποτε συναγμένοι Τοῦρκοι μεγιστάνες συζητοῦσαν «ποιό νά ‘ναι τό μεγαλύερο πράγμα στόν κόσμο». «Ἐγώ ξέρω! Ἡ πίστη τῶν Χριστιανῶν», ὁμολόγησε ὁ Ἀχμέτ. Ἦταν τά τελευταῖα του λόγια. Τόν κρέμασαν στό Κεατχανέ - Μπαξέ στίς 3 Μαΐου 1682. Κανείς δέν ἔμαθε τό χριστιανικό του ὄνομα. Στίς 24 Δεκεμβρίου ἑορτάζεται ὁ ἅγιος Ἀχμέτ. (Περιοδικό «Πρός τή Νίκη», τ. 2001, σελ.165)
2. Αἱ εὐχαριστίαι μας μετά τήν θείαν μετάληψιν μετροῦν τόν βαθμόν τῆς εὐγνωμοσύνης μας...τό «ἀξίως εὐχαριστήσωμεν» πραγματοποιεῖται, περισσότερον, μέ τήν καθόλου μετά τήν Θ. Εὐχαριστίαν ἀναστροφήν μας. Ἀνάπτεται μέσα μας –λέγουν οἱ Πατέρες-κατά τήν ὥραν τῆς Θ. Κοινωνίας μία λαμπάς. Φροντίς ἱερά τοῦ πιστοῦ εἶναι νά παραμείνη αὕτη ἄσβεστος…Ὅπως προσέχει ὁ λαμπαδηφόρος νά μή σβεσθῆ ἡ Πασχαλινή λαμπάς, δέν ὁμιλεῖ πολύ, ἀλλά μέ τά μάτια ἐστραμμένα πρός τό φῶς τῆς λαμπάδος σπεύδει διά νά φέρη τό φῶς εἰς τήν οἰκίαν του καί νά τό ἀσφαλίση. Τήν ἰδίαν προσοχήν, τήν σιωπήν, τήν σοβαράν συμπεριφοράν πρέπει νά δεικνύει ὁ πιστός, διά νά μή σβεσθῆ ἡ μυστική λαμπάς τῆς Θ. Μεταλήψεως.(Ἄγιος Γερβάσιος Παρασκευόπουλος).
3. Νά Τόν εὐχαριστοῦμε καί μέ τά ἔργα μας. «Ἐνῶ ἔχουμε φάει «Ἀμνό», νά γινόμαστε «λύκοι», ἐνῶ ἔχουμε φάει «πρόβατο», νά ἁρπάζουμε σάν τά λιοντάρια; Πῶς θά ἀπολογηθοῦμε, ὅταν κάνουμε τέτοιες ἁμαρτίες, ἔχοντας προηγουμένως κοινωνήσει;». (Ἅγ. Ἰω. Χρυσόστομος)
4. Ἔκανα τόσο κόπο, Κύριε, γιά νά Σέ κοινωνήσω. Τώρα πρέπει νά κάνω διπλάσιο κόπο, γιά νά σέ κρατήσω, Χριστέ μου! (Ἅγιος Συμέων ὁ Νέος Θεολόγος)
5. Ζοῦσε κάποτε σέ ἕνα χωριό μιά χήρα πολύ φτωχή μέ τόν μονάκριβο γιό της. Μέ πολλές στερήσεις καί προσευχές κατάφερε νά τόν σπουδάσει. Μέ τό δίπλωμα στήν τσάντα, ξεκίνησε ὁ γιατρός, γιός της νά ἐπισκεφθεῖ τή μάνα του. Τήν Κυριακή ἡ μάνα τόν ξυπνάει νά πᾶνε στήν Ἐκκλησία νά εὐχαριστήσουν τον Θεό γιά τήν προκοπή του. Ὁ γιατρός ὅμως ἀρνήθηκε. Ἡ μάνα πικραμένη, δέν εἶπε τίποτα. Ὅταν γύρισε στό σπίτι ὁ γιός τήν ρώτησε: « Μάνα, τί κατάλαβες ἀπ’ τά λόγια τῆς Ἐκκλησίας, ἐσύ ἀγράμματη γυναίκα;» Ἡ χήρα δέν ἀπάντησε. Μόνο ἔπιασε ἕνα καλάθι καί τοῦ λέει: «Γιέ μου, τό πρωί δέν ἄκουσες να ‘ρθεις μαζί μου στήν Ἐκκλησία. Συγχωρεμένος να ‘σαι. Τώρα ὅμως, θέλω νά μοῦ κάνεις μιά χάρη. Νά πάρεις τό καλάθι καί νά τό γεμίσεις νερό ἀπό τό ποτάμι» - «Μά, μέ τό καλάθι θά σοῦ φέρω νερό;» - «Πήγαινε ἐσύ γιά χατήρι μου». Πηγαίνει ὁ γιατρός καί φυσικά ἐπέστρεψε μέ τό καλάθι ἄδειο. «Νά, μάνα, τό καλάθι, βλέπεις νά ἔχει νερό;» - «Ναί, δέν ἔχει νερό, μόνο πού εἶναι βρεγμένο. Βλέπεις, λοιπόν, ὅτι δέν εἶναι ἴδιο ὅπως μοῦ τό ἔδωσες. Τό πῆρες στεγνό, κατάξερο καί μου τό ἔφερες μουσκεμένο. Ἔτσι κι ἐγώ. Πηγαίνω ἀγράμματη στήν Ἐκκλησία, δέν κρατῶ ὅλη τή σοφία της, ἀλλά ἐπιστρέφω δροσισμένη ἀπ’ τή χάρη της. Αὐτό μέ στηρίζει τόσα χρόνια καί κατάφερα μέ τή χάρη της νά σέ σπουδάσω.» Κατάλαβε ὁ γιός καί πῆγαν μαζί στήν Ἐκκλησία. ( περιοδικό «Παρά τήν Λίμνην», π. Εὐέλθοντος Χαραλάμπους)
6. Ἡ Θ.Λειτουργία εἶναι ἕνας ἀρραβώνας μέ τό Χριστό,ἕνας γάμος. Μᾶς βάζει στή Βασιλεία Του. Ὕστερα θά βγοῦμε καί πάλι, θά πᾶμε στό σπίτι μας,με τά πάθη μας, μέ τίς ἁμαρτίες μας, μέ τίς μιζέριες μας. …. Θά πᾶμε πάλι στη Θ. Λειτουργία, θά ἁρπάξουμε πάλι το Χριστό, θά μᾶς θεώσει ξανά. Κι ἔτσι, με συνεχῆ ἀγώνα, μέ συνεχῆ πορεία, μπροστά ὁ Ἱερέας, πίσω ἐμεῖς, θά φθάσουμε στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Πηγαίνουμε στή Λειτουργία με αὐτόν τον πόθο; Τότε ἐξασφαλίσαμε τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. (Γέροντας Αἱμιλιανός Σιμωνοπετρίτης)